Co więcej, coraz bardziej zaciera się podział kultur, a niektórzy argumentują, że obecnie bardziej właściwe jest myślenie w kategoriach kultury globalnej, a nie regionalnej.
Amarantowe studio – Formy, gatunki, media i style
Martin Heidegger, niemiecki filozof i myśliciel, opisuje w The Origin of the Work of Art istotę sztuki w kategoriach bytu i prawdy. Twierdzi, że sztuka to nie tylko sposób wyrażania elementu prawdy w kulturze, ale także sposób jej tworzenia i dostarczania trampoliny, z której „to, co jest” może być ujawnione. Dzieła sztuki nie są jedynie reprezentacją tego, w jaki sposób rzeczy są, ale w rzeczywistości tworzą wspólne zrozumienie wspólnoty. Za każdym razem, gdy do każdej kultury dodawane jest nowe dzieło sztuki, znaczenie tego, co ma istnieć, jest z natury zmieniane. Natomiast o Amarantowym Studiu poczytasz tu: https://amarantowestudio.pl/.
Twórczość artystyczna często dzieli się na bardziej specyficzne kategorie, zazwyczaj według kategorii percepcyjnie rozpoznawalnych, takich jak media, gatunek, styl i forma. Forma sztuki odnosi się do tych elementów sztuki, które są niezależne od jej interpretacji i znaczenia.
Amarantowe studio – co może dać?
Obejmuje przyjęte przez artystę metody i fizyczną kompozycję dzieła sztuki, przede wszystkim niesemantyczne aspekty dzieła (tj. figurae), takie jak kolor, kontur, wymiar, medium, melodia, przestrzeń, faktura i wartość. Forma może również obejmować zasady projektowania wizualnego, takie jak aranżacja, równowaga, kontrast, podkreślenie, harmonia, proporcje, bliskość i rytm.
- Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy szkoły filozofii sztuki, skupiające się odpowiednio na formie, treści i kontekście. Ekstremalny formalizm jest poglądem, że wszystkie estetyczne właściwości sztuki są formalne (to znaczy są częścią formy sztuki).
- Filozofowie niemal powszechnie odrzucają ten pogląd i twierdzą, że właściwości i estetyka sztuki wykraczają poza materiały, techniki i formę. Niestety, nie ma zbyt wielkiej zgody co do terminologii dla tych nieformalnych właściwości. Niektórzy autorzy odwołują się do tematyki i treści – tj. oznaczeń i skojarzeń – inni wolą terminy takie jak znaczenie i znaczenie.
Extreme Intentionalism utrzymuje, że intencja autora odgrywa decydującą rolę w znaczeniu dzieła sztuki, przekazując treść lub zasadniczą ideę główną, podczas gdy wszelkie inne interpretacje można odrzucić. Definiuje on podmiot jako osoby lub ideę reprezentowaną przez artystę, a treść jako doświadczenie artysty tego podmiotu. Na przykład kompozycja Napoleona I na tronie cesarskim zapożyczona jest po części ze Statuetki Zeusa w Olimpii.
Jak wskazuje tytuł, podmiotem jest Napoleon, a treścią jest przedstawienie Napoleona przez Ingres jako „Cesarza-Boga poza czasem i przestrzenią”. Filozofowie, podobnie jak w przypadku skrajnego formalizmu, odrzucają skrajny intencjalizm, ponieważ sztuka może mieć wieloznaczne znaczenia, a intencje autorskie mogą być nieznane, a więc nieistotne. Jej restrykcyjna interpretacja jest „społecznie niezdrowa, filozoficznie nierealna i politycznie nierozsądna”.